بیماری نوک زدن به پر در پرندگان خانگی

بیماری نوک زنی به پر در پرندگان خانگی

بیماری نوک زدن

تمام پرنده های جدید به مدت ۹۰ روز قرنطینه شوند داروهای روانی نتایج متفاوتی دارند. با این وجود، داروی اختصاصی برای بیماری نوک زنی به پر وجود ندارد. آزمایش اثرات درمانی ممکن است برای داروهای متعددی ضرورت داشته باشد تا نتیجه مطلوب به دست آید. بعضی از پرندگان به دارو و درمان پاسخ نمی دهند.

داروهای پیشنهادی عبارتند از هالوپریدول با دز mg/kg ۰/۴ – ۰/۱ خوراکی هر ۲۴ ساعت (شروع درمان با دز کم و هر ۷-۵ روز به تدریج دز افزایش یابد). کسالت و خواب آلودگی مهمترین عارضه جانبی است. ضد افسردگی های سه حلقه ای مثل کلومیپیرامین “هیدروکلراید با دز mg/kg ۱ خوراکی هر ۲۴ ساعت، تا دز mg/kg ۲ هر ۲۴ ساعت در پرنده قابل تحمل است و در بعضی موارد مؤثر واقع شده است. بعضی گزارشات مرگ ناگهانی را که احتمالاً به خاطر آریتمی های قلبی بوده است، بیان کرده اند.

به جای این دارو می توان از دو گزپین با دز mg/kg -۱ ۰/۵ هر ۱۲ ساعت استفاده شود. نالتر کسون “با دز mg/kg ۱/۵ خوراکی هر ۱۲-۸ ساعت که یک آنتاگونیست آییوئیدی است و با ترشح آپیوئیدهای داخلی طی نوک زنی به پر یا خودخواری جلوگیری می کند.

در پرندگان دارای بیماری کبدی استفاده نشود. مهارکننده های باز جذب اختصاصی سروتونین شبه ندرت مؤثر واقع می شوند. بعضی از پرندگان ماده که رفتارهای جنسی از خود بروز می دهند به تزریق لو پرولید استات با دز ۸۰۰ g/kgل عضلانی هر ۱۴ روز پاسخ می دهند. معمولاً سه دز برای جلوگیری از تخم گذاری های بعدی لازم است.

 

 

در صورت برگشت علائم تکرار درمان لازم است. اعتقاد بر این است که این دارو با مهار ترشح هورمون محرک رشد فولیکول و هورمون ایجاد کنندهٔ جسم زرد تأثیر خود را ایجاد می کند. صاحب پرنده باید با برداشتن اسباب بازی ها و دیگر اجسامی که پرنده به آنها رفتار تولید مثلی نشان می دهد، از این رفتارها جلوگیری کند.

از جمله درمانهای دیگر تجویز گنادوتروپین کوریونی انسانی با دز ۱۵۰۰ IU/kg عضلانی هر ۱۴ روز است که در پرندگان ماده مانع از فعالیتهای تولید مثلی می شود. مگسترول استات؛ تستسترون و مدروکسی پروژسترون همگی استفاده شده اند، ولی به خاطر عوارض جانبی جدی و مرگ آور شدیداً منع شده اند.

در صورتی که احتمال وارد آمدن آسیب جدی از طرف پرنده به خود وجود دارد، از وسایل مقید کننده از قبیل گردنبند الیزابت یا لوله گردنی استفاده شود. پرندگانی که تا حد کندن پوست و بافت – های زیری خودخواری دارند، باید تا زمان بر طرف شدن مشکل مقید شوند. استفاده از گردنبند به تنهایی علت نوک زنی به پر را برطرف نمی کند و سبب استرسی زیاد می شود.

از اسپرهای موضعی، داروهای دستساز خانگی یا آزاد (مثل محلول های تلخ) برای جلوگیری از رفتار نوک زنی به پر استفاده نشود. پرندگان نسبت به پرهای خود بسیار حساس و وسواسی هستند و این راه حل ها معمولاً موجب بدتر شدن وضعیت می شود. برای جلوگیری از نوک زدن از روش تراشیدن منقار استفاده نشود.

پرندگان روغن مالی شده

در اکثر موارد، صاحب پرنده برای جلوگیری از نوک زنی و درمان مشکل پوستی روی بدن پرنده روغن می مالد و یا گاهاً پرنده به طور تصادفی روغنی می شود. مهمترین عواقب این حالت افت دما بدن است. روغن ها در پدیدهٔ عایق سازی و خاصیت ضد آبی پرها، تداخل ایجاد می کنند. خوردن روغن ممکن است سبب ورم معده یا زخم معده شود. روغن های خام ممکن است موجب مسمومیت شوند.

در صورت مالیده شدن چیزی به پر، پرنده به شدت شروع به خودآرایی و تیمار کردن می کند. برای جلوگیری از جذب بیشتر روغن در صورت خورده شدن، از ذغال فعال شده استفاده گردد. پرنده را با مایع ظرفشویی شستشو دهید. پرنده را به خوبی خشک کرده و در جای گرم نگه دارید. در صورت نیاز مراقبت های حمایتی انجام سورد.

تله های چسبی

گاهی اوقات پرندگان در تله های چسبی موشها به دام میافتند. به صاحب دام توصیه شود پرنده را از چسبب جدا نکند و همانگونه به مطب منتقل کند. سعی کنید به صورت دستی قسمت های کوچک را از تله جدا کنید، اگر این امکان وجود نداشت، پاک کننده های اتومبیل برای تسهیل جدا کردن استفاده کنید. بعد از جدا کردن پرنده را با آب گرم بشویید و بقایای چسب را جدا کنید.

---

نوک زنی به پر در پرندگان زینتی
رشد غیر طبیعی منقار پرندگان

---