پرورش مرغ عشق و نگهداری از آن

پرورش مرغ عشق و نگهداری از آن

مرغ عشق با نام علمی Melopsittacus undulatus ، پرنده ایست اهلی از راسته طوطی سانان که خواستگاه اصلی آن به کشور استرالیا برمی گردد. در اواخر قرن هفدهم، هزاران قطعه از دسته های وحشی این پرنده، در جنگل های استرالیا دیده شد و در اوایل قرن هجدهم توسط جورج شامو که مدیر جانور شناسی موزه بریتانیا بود، وارد اروپا شد .  در اواسط قرن هجدهم، یک زیست شناس به نام جان گولد به استرالیا آمد و چندین قطعه از مرغ عشق را به انگلستان برد این پرنده بنام باجریگار در بین مردم انگلیس، شهرت یافت. مرغ عشق آنقدر محبوبیت پیدا کرد که کشتی های بزرگی از کشورهای مختلف مثل بلژیک و هلند، چندین قطعه از این پرنده را وارد اروپا کردند و پس از اهلی شدن به فرانسه و آلمان صادر شد. در این مقاله قصد دارم شما را با فرایند پرورش مرغ عشق آشناکنیم پس با ما همراه باشد.

مشخصات ظاهری مرغ عشق

طول آنها 18 سانتی متر و وزن تقریبی آنها در حدود 450 گرم است. مرغ عشق تنوع زیادی در رنگ بندی دارد که رنگ های آبی، شیری و سبز از جمله این رنگ هاست. ولی چطور می توانید جنس نر را از ماده تشخیص دهید؟ بهترین گزینه، شکل سوراخ های بینی و رنگ پوست برآمدگی منقار پرنده است که در جنس ماده نسبتا قرمز رنگ و متمایل به قهوه ایی است و در جنس نر آبی روشن متمایل به سفید است البته این رنگ در پرندگان نابالغ، بیمار و پیر قابل تغییر است.

مرغ عشق یک پرنده اجتماعی است و توانایی زیادی در تقلید صدا دارد و بسیار خوش آواز است.آنها جزو پرندگانی هستند که شرایط زندگی خود را با توجه به محیط پیرامون خود وفق می دهند و خیلی زود اهلی می شوند . اگر تصمیم به خرید جفتی برای مرغ عشق خود هستید بهتر است در روزهای اولیه آنها را در قفس های جدا و در کنار هم نگه دارید تا به یکدیگر عادت کنند و همدیگر را به عنوان جفت قبول کنند. جالب است بدانید مرغ عشق‌ها کنجکاو و شجاع اند. اگر شما این پرنده را در قفس پرنده های بزرگتر از خودشان نگهداری کنید ممکن است به آنها هجوم ببرد و حتی آنها را زخمی کند.

مرغ عشق آبی

طول بدن مرغ عشق اهلی شده، بین 16 تا 20 سانتیمتر است. اگر آنها در طبیعت زندگی کنند، می توانند بین 10 تا 14 سال عمر کنند ولی وقتی به صورت محصور شده باشند به ندرت اتفاق می افتد که تا 5 سال عمر کنند.

رنگ پرهای قسمت سینه، شکم و انتهای  دمشان، سبز رنگ است و پرهای قسمت شانه، پشت سر و روی بالهایش به زردی می زند که با خط های سیاه موجی شکل مزین شده است. در میان پرهای دمش دو پر بلند به رنگ آبی تیره رشد کرده است. رنگ صورتش تا گلو زرد ملایم است و لکه های بنفشی در انتهای صورتش به چشم می خورد . نوک بالایی اش، همانند نوک طوطی ها قوس دار است و نوک پایینی اش کوچکتر. پلک های نازکی دارد و وقتی که چشم هایش را می بندد از پایین به سمت بالا بسته می شود.

تعیین جنسیت مرغ عشق

اگر به پوسته بالای منقار مرغ عشق نگاه کنید، متوجه می شوید که رنگ آن به آبی تیره می زند در این صورت مطمئن باشید که پرنده شما نر است در حالی که رنگ این پوسته، در ماده آبی روشن و متمایل به رنگ قهو ه ای است. برای فهمیدن جنس نر و ماده بودن این حیوان، بهترین گزینه توجه به پوسته ای است که در بالای منقارش قرار دارد. در نوع نر، رنگ این پوسته آبی تیره ‌است اما در نوع ماده، آبی روشن ٬و یا آبی متمایل به قهوه‌ای است. گرچه وقتی آنها مریض و یا پیرتر شوند، رنگ پوسته کدر تر شده و مایل به رنگ قهوه ای می شود حتی چند ترک هم بر روی آنها به چشم می خورد. ماده ها هم مستثنی نیستند. آنها وقتی در موعد تخمگذاری هستند، رنگ پوسته روی منقارشان بسیار صاف و روشن است ولی وقتی سن شان بالاتر می رود، ترک های خطی بر روی آن به چشم می خورد و رنگ مات تری پیدا می کند.

رفتار شناسی مرغ عشق

مرغ های عشق پرنده های بازیگوشی هستند و در برقراری روابط با انسانها بسیار راحتند. آنها مدام در حال شیطنت و بازی کردن هستند. ماده ها از جویدن چوب لذت می برند. مقلدهای خوبی نیستند ولی قادر به سوت زدن و ادای چندین کلمه هستند. از همبازی شدن با صاحبین خود لذت می برند. خیلی زود به خانه و محل زندگی خود عادت می کنند و با صاحبین خود اخت می شوند.

اگر به آنها یاد بدهید که روی انگشتانتان بنشینند، از پس آن کار بر می آیند. اگر از چنین پرنده ای در خانه نگهداری می کنید بهتر است از سایر حیوانات خانگی، مثل سگ ها و گربه ها، دور باشند چون باعث به وجود آمدن تنش های عصبی آنها می شود. اگر قصد داشتید جفتی به قفس آنها اضافه کنید حتما سعی کنید، آنها در قفس های جداگانه ای باشند تا با گذشت زمان به هم دیگر علاقه مند شده و میل جنسی آنها برای جفتگیری ترغیب شود.

تولید مثل مرغ عشق و پرورش مرغ عشق

بلوغ این پرنده در 3 ماهگی اتفاق می افتد. بعد از سپری شدن یک دوره سه ماهه پرهای مرغ عشق شروع به ریختن می کند این بدین معنی است که مثل سایر مرغ های عشق به بلوغ رسیده و آماده تولید مثل هستند. پرنده ماده قبل از تخم‌گذاری، در دفعات مختلف با فاصله زمانی 2 تا 3 ساعته، بیرون روی دارد و این فاصله زمانی را افزایش می دهد تا در زمانی که روی تخمها می نشیند مجبور باشد در فاصله های کوتاه تری این کار را انجام دهد چون اگر دمای تخم ها تغییر کند ممکن است به جوجه تبدیل نشوند. شروع تخم گذاری آنها در فصل های بارندگی است چون برای پرورش جوجه ها به آب نیاز دارند. پرنده ماده در هر نوبت میانگین 4 تا 6 عدد تخم می گذارد. پس از 16 الی 18 روز جوجه ها سر از تخم بیرون می آورند و کاملا وابسته مادر هستند بعد از 24 تا 28 روز لانه را ترک می کنند و پدر به به مدت 2 هفته از آنها مراقبت می کند و گاهی آنها را تغذیه می کند.

یک نکته مهم یک : اگر در منزل قصد مراقبت از این پرنده را دارید باید آگاه باشید که شروع جفت گیری با نوک زدن پرنده نر به ماده اتفاق می افتد پس فکر نکنید که آنها شروع به دعوا کرده اند و قصد جلوگیری از این کار را داشته باشید پس در هنگام جفت گیری مزاحمتی برای آنها ایجاد نکنید چون اگر اختلالی در فرایند جفت گیری باشد ممکن است جوجه ها بدون سر و یا بدون بال و پر بدنیا بیایند.

نکته مهم دو : وقتی جوجه ها بدنیا آمدند چون پرنده مادر در حال پرورش دادن جوجه هی خود است ممکن است طبق غریزه مادری با پرنده نر جنگ و دعوا کند و حتی منجربه به کشته شدن پرنده نر توسط مادر شود. در صورت مشاهده چنین صحنه ایی حتما جنس نر را از مادر و جوجه ها جدا کنید.

جوجه درآوری مرغ های عشق

در طبیعت و همزمان با فصل بارندگی، جفتگیری و لانه سازی مرغ های عشق آغاز می شود. معمولا دسته های 10 تا 50 تایی در یک درخت شروع به لانه سازی می کنند. گرچه آنها ترجیح می دهند در داخل سوراخ های درخت اکالیپتوس رفته و با استفاده از پوسته های داخلی درخت، بستر های خود را آماده کنند.

این پرنده ها مقاومت زیادی در برابر کم آبی دارند ولی وقتی که جوجه هایشان به دنیا می آید، برای  اینکه آنها را تغذیه کنند، به آب احتیاج دارند.

هر کدام از پرنده های ماده بین 4 تا 6 عدد تخم می گذارند و ممکن است بین 18 تا 21 روز،  بیرون آمدن جوجه ها از تخم به طول بینجامد. در تمام مدتی که ماده روی تخم ها می خوابد، پرنده نر در اطراف لانه به نگهبانی و مراقبت مشغول است حتی غذای ماده را به آن می رساند. جالب است بدانید که پرنده نر تا مادامی که جوجه ها بزرگ می شوند اجازه ورود به لانه ر ندارند در غیر این صورت ممکن است با برخورد شدید و حمله پرنده ماده مواجه شوند.

این پرنده ها هر غذایی را که می خورند، در کمترین زمان ممکن هضم می کنند به طوری که در هر 15 الی 20 دقیقه یکبار، بیرون روی دارند. وقتی که ماده ها صاحب جوجه می شوند هرگز داخل لانه فضله نمی گذارند تا سلامت جوجه ها به خطر نیفتد از همین رو به فاصله چند متر از لانه خارج می شود و بعد از اتمام کارش، خیلی زود بازمی گردد تا امنیت جوجه ها به خطر نیفتد. جالب است بدانید که آنها قبل از تخمگذاری، زمان بیرون روی خود را به تاخیر می اندازند که به دیر دفع کردن عادت کنند تا وقتی روی تخم هایشان می خوابند مشکلی برای  گرم نگه داشتن آنها پیش نیاید. حداقل 3 ساعت طول می کشد که آنها از لانه خارج شوند چون اگر بنا باشد که در هر 15 دقیقه یکبار، برای دفع فضولات خود بیرون روند، تخم ها دچار استرس سرمایی می شوند، قدرت هچ شدن را از دست می دهند و از بین می روند.

حتی زمانی که شروع به گذاشتن تخم می کند مقداری از پرهایش را در کف بستر و روی تخم ها می ریزد تا اگر تاخیری در آمدنش اتفاق بیفتد، آنها احساس سرما نکنند.

وقتی جوجه ها سر از تخم بیرون می آورند، ماده ها غذای هضم شده معده شان را در دهان جوجه ها عق می زنند. هر چقدر که جوجه ها بزرگتر می شوند، غذا در معده مادر ، کمتر هضم می شود تا خود جوجه ها قدرت هضم کردنشان تقویت شود. البته در این میان جوجه هایی هم هستند که هنوز به خاطر زورگویی جوجه های بزرگتر رشد نکرده اند برای همین مادر اول غذای بلع شده که در دیواره مری باقی مانده را به جوجه های بزرگتر می دهد تا پس از آن، غذای هضم شده معد اش را به خورد جوجه های کوچکتر بدهد. مادر ها بسیار به مراقبت از جوجه هایشان حساسند حتی کمتر از لانه خارج می شوند مگر برای خوردن غذا یا دفع کردن فضولاتشان.

در بسیاری از موارد، پرنده های نر وظیفه رساندن دانه یا هر خوراکی را به ماده ها دارند و حتی ممکن است آنها غذا را به صورت نیمه هضم به دهان ماده ها برسانند چون اگر بنا باشد ماده از لانه خارج شود و چیزی برای خوردن پیدا کند فاصله خوردن و هضم شدن آن طولانی می شود. زندگی در طبیعت به آنها یاد داده است که شرایط جوی و کمبود غذا را در نظر بگیرند و جوجه هایشان را با کمک همدیگر بزرگ کنند چون اگر دچار کمبود غذا باشند، جوجه های گرسنه توانی برای ادامه زندگی نخواهند داشت.

ماده ها تا چند هفته ( معمولا سه هته) در کنار جوجه ها می مانند و در زیر بال و پر خود از آنها مراقبت می کنند تا کرک  و پرهایشان در آید بعد از پایان 4 هفته، جوجه ها آنقدر بزرگ شده اند که پرواز را یاد بگیرند و از لانه خارج شوند. وقتی که بیرون از لانه می روند آنقدر توانایی دارند که مستقل باشند ولی پدر خانواده تا دو هفته، دورا دور از آنها مراقبت می کند و حتی در تغذیه کردن به آنها کمک می کند. بعد از خروج جوجه های جوان از لانه اگر مادر آمادگی داشته باشد، باز هم تخم های تازه تری می گذارد و روی آنها می خوابد تا جوجه ها سر از تخم بیرون بیاورند و این چرخه ادامه می یابد. پرنده های جوان، ظاهرشان شبیه به پرنده های بالغ است شاید کمی رنگ پوسته بالای منقارشان کدر تر باشد و نتوان نرینگی و ماده بودن آنها را تشخیص داد ولی رنگ چشم هایشان تیره تر از پرنده های بالغ است . آنها بعد از سه ماه پرهای اولیه شان می ریزد و وقتی پرهای جدید رشد می کنند، کاملا شبیه پرنده های بالغ می شوند و به راحتی جنسیت آنها قابل تشخیص است. پایان سه ماهگی زمانی است که آنها هم قادر به جفتگیری و تولید مثل هستند.

تغذیه مرغ عشق

تغذیه یکی از مهم ترین فاکتور ها در فرایند پرورش مرغ عشق می باشد. ارزن به عنوان محبوبترین غذای مرغ های عشق است که فقط در فصول خاصی در جنگل های استرلیا رشد می کند و پرنده ها به راحتی و فراوانی می توانند از آن تغذیه کنند اما زمانی که فصل بارندگی تمام می شود، آنها برای ادامه زندگی، از دانه های خشک شده سایر گیاهان  استفاده می کنند. اگر چنین پرنده هایی در قفس باشند، بهتر است از ارزن و سایر فاکتورهای غذایی مناسب استفاده کنید.

در این قسمت به  اصول تغذیه آنها در قفس اشاره می کنم.

• استفاد از سبزی‌های تازه مثل تره چون سرشار از ویتامین A  است. خوراندن کاهو، برگ هویج، اسفناج، چغندر هم، مکمل های خوبی محسوب می شوند.
• اگر از میوه هایی مثل هویج،سیب و گلابی به آنها می دهید حتما قبل از اینکه در اختیارشان بگذارید، خیلی خوب آنها را شسته و قطعه قطعه کنید حتی رنده شده آنها هم مناسب است. مرغ های عشق به خوردن توت فرنگی و انگور هم علاقه مند هستند.
• از نان خیس شده هم می توانید به خورد این پرنده ها بدهید.
• سعی کنید دانه هایی مثل عدس، لوبیا و باقلا را به صورت پخته شده در اختیار انها بگذارید.
• بادام  را به صورت خام و خیس شده در اختیارشان بگذارید.

مطمئن باشید که آنها، از زمان جوجه گی، به هر تغذیه ایی که در اختیارشان می گذارید، عادت می کنند و همیشه برای خوردن آنها رغبت دارند.

بیماری‌ها مرغ عشق

مرغ های عشق هم مثل هر موجود زنده ای ممکن است به برخی از بیماری ها گرفتار شوند. در این قسمت از مقاله، ضمن اشاره به بیماری های متداول در بین مرغ های عشق،  به علت و طریقه مداوای آنها هم خواهیم پرداخت.

اسهال : زمانی که مرغ عشق به اسهال مبتلا می شود، بدنش سست شده و دفع فضولاتش کاملا آبکی است. پرهای اطراف مقعدش کثیف می شود.

در این حالت ممکن است پرنده به سرماخوردگی مبتلا شده باشد و علت این است که:

• افت دما در محل نگهداری  شدت داشته است.
• آبی که خورده اس، دمای سردتری داشته که در این حالت ممکن است معده و روده پرنده چرک کند.
• آبی که با آن حمام کرده ، سردتر از روال عادی بوده است.

درمان : در این مواقع سعی کنید:

• پرهای اطراف مقعد را به آرامی و با استفاده از آب نیمه گرم، بشورید.
• کاملا آن را خشک کنید.
• اگر چندتا از این  پرنده ها دارید، سعی کنید، پرنده بیمار را از سایر دسته جدا کرده و در قفس دیگری از آن مراقبت کنید.
• برای تغذیه پرنده بیمار از میوه  و سبزی های تازه استفاده کنید.
• به آنها آب جوشیده سرد شده بدهید.
• خوراندن چای نعناع در این مواقع توصیه می شود.

یبوسیت : زمانی که احساس کردید، مرغ عشق تان  قادر به دفع کردن نیست، مطمئن باشید که دچار یبوست شده است.

علت مبتلا شدن آنها به یبوست در اثر خوردن غذای مسموم و تشنگی طولانی مدت است.

درمان : سعی کنید با استفاده از قطره چکان، یک قطره روغن زیتون یا کرچک را در داخل دهانش بریزید و از میوه و سبزی های تازه و آبدار در اختیارش بگذارید تا وضعیتش رو به بهبودی رود.

فلج : در این حالت ممکن است، اختلالاتی در راه رفتن و حرکت پرنده اتفاق بیفتد. اگر مرغ عشق را در چنین وضعیتی مشاهده کردید، مطمئن باشید که زخمی شده و یا کمبود ویتامین دارد.

درمان : می توانید انواع ویتامین ها را طبق نظر متخصصین به آب مصرفی آنها اضافه کنید و از سبزی و میوه های تازه به خورد آنها برسانید.

ضربه مغزی : پرنده ها قادر به تشخیص شیشه نیستند به خاطر همین،ممکن است در حین پرواز سرشان به شیشه پنجره برخورد کند و کاملا بی هوش و یا حتی فلج شوند.

درمان : اگر چنین اتفاقی افتاد آن را به جای گرم و تاریک انتقال بدهید و سعی کنید سرش را بالاتر از بدنش قرار دهید..

جراحات پوستی : اگر زخم و یا جراحتی در بدن آنها مشاهده کردید، سعی کنید محل زخم شده را با آب و یا چای نیمه گرم شستشو دهید تا دچار عفونت نشده و زخم شان بزرگتر نشود.

بزرگ شدن بیش از اندازه ناخن ها : در این حالت ناخن ها بیش از اندازه رشد می کنند به طوری که بعد از بلند شدن، پیچ می خورند. اگر چنین وضعیتی را مشاهده کردید، مطمئن باشید که؛  قطر میله هایی که روی آن می نشینند آنقدر کم است که باعث قوس خوردن ناخن ها می شود.

درمان : اولا سعی کنید میله هایی را در داخل قفس بگذارید که، قطر مناسبی دارند حتی می توانید از شاخه های نازک درختان هم برای نشستن آنها استفاده کنید سپس پرنده را در میان یکی از دستهایتان بگیرید و در جایی پرنور که رگ های خونی ناخن آنها مشخص است،  قسمتی را که بیش از اندازه بلند شده با قیچی کوتاه کنید.

بزرگ شدن بیش از اندازه منقار : اگر مرغ عشق ها تغذیه های غلطی داشته باشند، به طوری که، کمتر از منقارهایشان استفاده کنند، منقار بالا و یا پایین به حدی بزرگ می شود که قادر به تغذیه کردن نخواهند بود.

درمان : سعی کنید سنگ آهک و شاخه های طبیعی را در داخل قفس بگذارید و منقار بزرگ شده را کوتاه کنید حتی اگر لازم باشد در چند دوره این کار را تکرار کنید.

به این نکات مهم در باره نگهداری مرغ عشق ها توجه کنید :

1 – آنها را به صورت جفت نگهداری کنید.

2 – مدام در حال تعویض کردن جای قفس آنها نباشید چون مرغ های عشق به محیط اطرافشان خو می گیرند.

3 – یک محل ساکت و نور گیر، بهترین جا برای گذاشتن قفس آنهاست.

4 – آنها از محل های شلوغ و پر سر و صدا بیزارند.

5 – هرگز قفس آنها را در مجاورت شیشه های که  نور شدید آفتاب را چند برابر منعکس می کنند، قرار ندهید چون ممکن است سکته کنند.

6 – قفس ها را در جای مرتفعی گذاشته و یا آویزان کنید چون آنها دوست دارند، قدرت دیدشان به همه جا اشراف داشته باشد و احساس امنیت کنند.

7 – ستون یا دیوار خانه که پشت قفس باشد حس امنیت به پرنده می دهد.

8 – سعی کنید که کف قفس را با کاغذهای باطله و یا شن های مخصوص پرندگان بپوشانید و هر هفته آنها را تعویض کنید.

9 – میله های نشمین گاه آنها باید قطر مناسبی داشته باشد ( حداقل 3 سانتیمتر) تا به بیماری بلندی و پیچ خورگی ناخن گرفتار نشوند حتی می توانید از شاخه های درختان هم برای نشستن آنها استفاده کنید. وجود شاخه های درختان باعث می شود آنها از منقارهایشان هم کار بکشند تا منقارشان بزرگتر نشود ولی به شرطی که هر چند وقت یکبار شاخه ها را تعویض کنید.

10 – مدام در حال تعویض کردن آبخوری و دانخوری های آنها نباشید چون عادت های غذایی آنها تغییر می کند و حتی ممکن است با ظرف های جدید آنقدر غریبی کنند که حاضر نباشند از آن چیزی بخورند. ولی ضد عفونی کردن آبخوری و دانخوری ها را فراموش نکنید.

به فکر بازی و سرگرمی آنها باشید

» استفاده از تاب های  حلقه‌ای : آنها از نشستن روی تاب لذت می برند ولی اگر به صورت جفت از آنها  نگهداری می کنید، پس سعی کنید تعداد تاب ها را دو تا کنید چون برای نشستن روی تاب با یکدیگر دعوا می کنند.

» استفاده از عروسک مرغ عشق: اگر برای پرنده خود جفتی تهیه نمی کنید پس حداقل به فکر گذاشتن یک عروسک پلاستیکی به داخل قفس باشید تا  تنها نباشد و در حد یک همبازی به آن عادت کند.

» استفاده از زنجیر و یا زنگوله های کم صدا: پرنده های نر از شنیدن صداهای ریز زنجیر و زنگوله ها خوششان می آید و حتی دوست دارند برای جلب توجه ماده ها مدام در حال به صدا درآوردن آنها باشند.

» استفاده از  آینه کوچک: مرغ های عشق وقتی خودشان را در آینه می بینند رفتارشان شبیه والدینی می شود که به جوجه هایش غذا می دهند.

» وان حمام: وان هایی هستند که مخصوص حمام کردن پرنده هاست. آنها را از پرنده فروشی ها تهیه کنید تا مرغ های عشق، حمام شان را در داخل آن انجام دهند.

نتیجه گیری و خلاص مطلب پرورش مرغ عشق

در مقاله پرورش مرغ عشق سعی کردیم شما را با یکی دیگر از پرندگان زینتی محبوب که علاقه مندان زیادی را برای داشتن این پرنده به خود جلب کرده است، آشنا کنیم. مرغ عشق پرنده ای از نژاد کاکاتیل، با دو گونه نژادی انگلیسی و معمولی و عضو کوچکی از خانواده طوطی هاست ولی جثه ریز تری از آن ها دارند. زیستگاه این پرنده در استرالیا بود ولی با گذشت زمان و علاقه زیاد انسانها به این پرنده زیبا و دوست داشتنی از قرن 19 و 20 توسط کشتی های بزرگ تجاری به سایر قاره ها نیر ارسال شد و بسیاری از شرکت های تجاری از این پرنده زینتی تکثیر کردند. به رنگ های سبز چمنی، آبی و شیری رنگ در طبیعت مشاهده شده اند.آنها جزو پرندگانی هستند که خود را با شرایط محیط وفق می دهند و خیلی زود اهلی می شوند. باهوش و خوش آواز اند و توانایی زیادی در تقلید صدا دارند.

در طبیعت این پرنده علاقه ایی به درست کردن لانه ندارد و بیشتر داخل سوراخ های درختان اوکالیپتوس می رود و از پوست آنها برای خود بستر می سازد. اندازه تقریبی آنها 18 سانتی متر و وزن شان در حدود 450 گرم و به مدت 7 تا 8 سال عمر می کنند.غذای آنها در طبیعت و در فصل های بخصوص ارزن های دانه درشت است و در سایر فصول از دانه های خشک گیاهان تغذیه می کنند. اگر شما این پرنده محبوب را در قفس نگه می دارید می توانید از دانه هایی مثل گندم و جو و میوه ها و سبزیجات شسته شده مثل سیب و گلابی ، کاهو و اسفناج و نیز از تخم کتان و آفتابگردان که فیبر بالایی از نظر غذایی دارن استفاده کنید. در سن 3 ماهگی به بلوغ می رسند و معمولا در فصل های بارندگی علاقه مند به تولید مثل هستند چون برای پرورش جوجه نیاز به آب دارند.در حدود 4 تا 6 تا تخم می گذارند و جوجه ها بعد از گذشت 18 تا 20 روز سر از تخم بیرون می آورند.

بیماری های شایع مثل پسیتاکوز، مگاباکتریوز، نیوکاسل و … که هر کدام علائم خاصی دارند، زندگی این پرنده را نیز تهدید می کند. در صورت مشاهده نشانه هایی چون آبکی شدن فضله پرنده، عطسه های پشت سرهم و کسالت و ریختن پر هایشان، به دامپزشک مراجعه کنید. اگر تصمیم به نگهداری از این پرنده محبوب را دارید به این نکته مهم هم توجه داشته باشید و آن این است که ؛ شرایط لازم برای جفت گیری را آماده کنید چرا که کمترین مزاحمت باعث ناقص شدن تخم های نطفه دار می شود و پس از پایان دوره ایی که جوجه ها قرار است سر از تخم بیرون آورند شما با صحنه های ناخوشایندی مثل جوجه ای بدون سر و بال پر، روبرو نشوید.

---