تهویه مرغداری

تهویه مرغداری

یکی از عمده ترین و مهمترین مسایل مربوط به مدیریت آشیانه که نظارت مداوم را می طلبد تهویه می باشد . تهویه بر کیفیت هوا، دما و رطوبت نسبی اثر دارد . تهویه نامناسب اثرات منفی بر ضریب تبدیل، وزن گیری و سلامتی گله داشته و بعلاوه باعث افزایش تعداد طيور حذفی در در لاین تخمگذار می گردد ، لذا در صورتی که تهویه آشیانه ضعیف باشد ، باید تراکم گله را کاهش داد .

هدف از تهویه خارج کردن بخار آب، گازها و گرد و غبار داخل آشیانه و تامین اکسیژن کافی است. حدود ۸۰ درصد مدفوع طيور آب است. بعلاوه مقدار زیادی بخار آب نیز از سطوح آبخوری ها خارج می گردد. اگر این رطوبت ها از آشیانه خارج نشوند سبب مرطوب شدن بستر می شود.

در اثر فعالیت میکروبها بر روی مواد ازت دار مدفوع مقدار زیادی گاز آمونیاک تولید می شود. در اثر تنفس طیور و نیز مادرهای نفتی و گازی نیز مقداری گاز کربنیک تولید می شود. تجمع این گازها در آشیانه اثرات سوئی از قبیل کاهش رشد و بروز بیماری های تنفسی دارد. این گازها بایستی بوسیله سیستم تهویه از آشیانه خارج شوند.

بطور کلی یک سیستم تهویه ایده آل باید دارای شرایط زیر باشد :

• هوای پاک و تازه و اکسیژن کافی را تامین نماید.
• گرد و غبار و گاز آمونیاک موجود در آشیانه را خارج کند.
• رطوبت و بخار موجود در هوا و بستر آشیانه ها را کاهش دهد.
• درجه حرارت هوای ورودی به آشیانه را کنترل نماید.
• اگر هوای ورودی سرد باشد، قبل از ورود به آشیانه گرم گردد.
• اگر هوای ورودی به آشیانه گرم باشد، بایستی خنک شود.

کیفیت هوا با سنجش فاکتورهای حجم هوا ، آمونیاک ، دی اکسید کربن و رطوبت نسبی ارزیابی می گردد. و گرد و غبار، ذرات ویروسی ، باکتریایی و قارچی در سنجش کیفیت هوا سهیم می باشند . در صورت افزایش عوامل مذکور سیستم تنفسی تخریب و متعاقب آن عملکرد پرنده کاهش می یابد . اگر هوای آشیانه دائما دارای کیفیت پایینی باشد، می تواند منجر به بروز آسیت و بیماریهای مزمن تنفسی(CRD) در گله شود.

نکته مهم : اندازه گیری مقدار گاز باید همیشه هم سطح سر پرنده صورت گیرد. نکته : ممکن است کارگرانی که به مدت طولانی در معرض گاز آمونیاک هستند حساسیتخود را از دست بدهند و متوجه مقادیر بالای این گاز در آشیانه نشوند.

تهویه آشیانه های مرغداری شامل دو قسمت است :

تهویه آشیانه های باز

تهویه این آشیانه ها متکی به جریان طبیعی هوا می باشد.
با این حال هواکش هایی برای خارج نمودن گرما در منتهی الیه سقف این آشیانه ها نصب می شود. این هواکش ها معمولا در جهت جریان باد نصب می شوند تا در جریان طبیعی هوا تسهیل ایجاد گردد.

تهویه آشیانه های بسته

معمولا هوا از طریق دریچه های ورودی که در ناحیه لبه سقف قرار دارند، دریچه های نوری ایجاد شده در روی دیوار یا انتهای آشیانه و بالاخره از طریق سیستم خنک کننده وارد آشیانه می شود.

میزان هوای خروجی لازم، تعیین کننده اندازه و تعداد هواکشها می باشد. اغلب هواکشهایی که در آشیانه های مرغداری مورد استفاده قرار می گیرند، ۰ / ۹ متر قطر دارند و با یک موتور با نیروی نیم اسب بخار کار می کنند و در هر دقیقه ۱۰۰۰۰ فوت مکعب (۲۸۳ متر مکعب) هوا را جا به جا می نمایند.

در سیستم بسته مقدار هوای خروجی باید کمی بیش از هوای ورودی باشد. این حالت، موجب ایجاد فشار منفی در آشیانه می شود. گاهی اوقات این عمل را سیستم ایجاد مکش می نامند.

در مواقعی که عرض آشیانه بیش از حد زیاد است؛ با سیستم تهویه فوق الذکر، تهویه آشیانه به خوبی انجام نمی گیرد. چاره کار این است که هواکشهای هوادهنده در جلو و عقب آشیانه نصب گردند و هوای کثیف توسط هواکشهایی که در سقف تعبیه می گردند، به خارج فرستاده شود.

در آشیانه های بسته، علاوه بر خارج نمودن گاز آمونیاک و رطوبت، مساله عمده تهویه، خارج نمودن گرماست. پس ظرفیت هواکش باید به اندازه نیاز در مواقع حداکثر دما و حداکثر تراکم باشد. کل ظرفیت هواکش در آشیانه مرغداری باید به نحوی باشد که بتواند زمانی که در دمای محیط به بالاترین حد خود رسیده است، گرمای آشیانه را خارج نماید. در دمای پایین تر که نیاز به هوای کمتری است،

روشهای زیر جهت کاستن جریان هوا به کار گرفته می شوند :

نصب رئوستا در هواکش : برخی از هواکشها به طور دستی تنظیم می شوند و برخی دیگر با تغییرات دمای آشیانه به طور اتوماتیک کار می کنند. رئوستا قادر است سرعت موتور هواکش را تغییر دهد و در واقع کارایی چند گانه ایی به هواکش می دهد که می توان سرعت جریان هوا در سالن را تنظیم نمود .

کاربرد تعدادی از هواکش ها : هواکش ها در فاصله های معینی در طول آشیانه نصب می گردند. زمانی که به هوای کمتری نیاز است؛ می توان بعضی از آنها را خاموش کرد. یا اینکه در هواکش های ۲ تا ۳ تایی که کنار هم نصب شده، تغییرات مورد نیاز را به عمل آورد.

---