بیماری های ویروسی طوطی سانان

بیماری های ویروسی طوطی سانان

بیماری های ویروسی طوطی

کوکاتو ۲۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم در ۲۴ ساعت یک بار؛ در طوطی کاسکو و طوطی آمازون ۳۵ تا ۵۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم هر ۲۴ ساعت؛ در طوطی سینگال مقدار مورد نیاز ۳۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم هر ۱۲ ساعت است. بعضی از پرندگان با مصرف دزهای بالا دچار برگشت مواد غذایی و استفراغ می شوند. داکسی سایکلین را می توان با مقدار کمی از یک غذای مطلوب مخلوط کرد. در این صورت غذا باید بلافاصله و به طور کامل مصرف شود.

در مورد طوطی کوچک استرالیایی ” و طوطی با جریگار می توان دارو را به مخلوطی از ارزن پوست کنده و جو دو سر اضافه کرد. دانه و جو دو سر را با مقدار کمی روغن آفتابگردان مخلوط می نماییم و داکسی سایکلین را به میزان ۳۰۰ میلی گرم در هر کیلوگرم این مخلوط اضافه می کنیم. این غدا صرفاً به مدت ۴۵ روز در اختیار پرنده قرار داده شود. به مصرف کانل غذا توجه داشته باشید. در صورت موجود بودن شکل تزریقی دارو با دز ۷۵ تا ۱۰۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم، عضلانی هر ۷ روز به مدت ۶ هفته تجویز گردد.

در برخی پرندگان می توان داکسی سایکلین را به آب آشامیدنی اضافه نمود. استفاده از این روش فقط در پرندگان سرحال جواب می دهد. پرنده باید از نظر مصرف میزان کافی آب تحت نظر باشد. در صورت گرم بودن هوا و استفاده از جیرهٔ خشک و پلت شده، مصرف آب و نیز دارو پرنده افزایش پیدا می کند. مصرف کمتر از دز مناسب سبب عدم موفقیت درمان می گردد. در گونه هایی مثل طوطی با جریگار که مصرف آب کمی دارند، این روش مؤثر نیست.

مقدار دارو در بعضی پرنده ها مشخص شده است؛ در طوطی کوچک استرالیایی ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلی گرم در هر لیتر آب، در مورد طوطی کوکاتوی گافین ۴۰۰ میلی گرم در هر لیتر آب و در مورد طوطی کاسکو ۶۰۰ تا ۸۰۰ میلی گرم در هر لیتر آب تجویز می شود. عفونت های قارچی و باکتریال ثانویه به علت تغییر در فلور طبیعی روده، استرس و تضعیف سیستم ایمنی طی درمان با داکسی سایکلین ایجاد می شود. به دنبال درمان، محیط پرنده باید به طور کامل ضدعفونی و تمیز شود تا از عفونت مجدد پیشگیری شود. تمام پرندگانی که در مجاورت با پرندهٔ بیمار بوده اند باید به مدت ۴۵ روز درمان شوند.

مراقبت های حمایتی

اکثر پرندگان مبتلا وضعیت وخیمی داشته و نیازمند مراقبت های حمایتی مثل مایع درمانی، تغذیهٔ دستی، گرم کردن و آنتیبیوتیک تراپی هستند.

پیشگیری و بیماری های ویروسی طوطی

از آنجایی که ناقلین پنهان فراوان هستند و تست غربالگری دقیقی هم در دسترس نیست، پیشگیری از ورود ارگانیسم به داخل جمعیت هنگام خرید یک پرندهٔ جدید مشکل است. در این موارد توصیه می شود از تستهای پراب دیان ای و سرولوژی جهت غربالگری استفاده شود.

بیماری های ویروسی طوطی سانان

سیکروویروس طوطی سانان : بیماری پر و منقار در طوطی سانان

بیمار پر و منقار در طوطی سانان یک بیماری عفونی و گاهی کشنده است. پر ریزی، دیستروفی پرها، گاهی بدشکلی منقار و تخریب تیموس و بورسا از مشخصات این بیماری است. گفته شده است که این بیماری فقط کو کاتوهای سفید و صورتی و تعداد کمی از طوطی های اقیانوس آرام جنوبی را درگیر میکند. این بیماری در بیشتر از ۳۰ گونه از طوطی های آسیایی و منطقهٔ اقیانوس آرام جنوبی گزارش شده است و معتقدند که توانایی ایجاد بیماری در بسیاری از گونه های دیگر را دارد. وقوع بیماری در آمریکای جنوبی و مرکزی نادر است. در این بیماری علت مرگ عفونت ثانویهٔ باکتریال، ویروسی و قارچی و به علت ناتوانی عمومی و ضعف است.

سبب شناسی و بیماری های ویروسی طوطی

این بیماری توسط یک دیانای ویروس فاقد پوشینه و تک رشته ای ایجاد می شود که ساختار آن مشابه سیکروویروس خوکی و عامل آنمی جوجه ها است.

انتقال و بیماری های ویروسی طوطی

ویروس ممکن است در موفوع، ترشحات چینه دان و گرد و خاک پر پرندهٔ بیمار وجود داشته باشد. با توجه به اینکه این ویروس بدون پوشش است، بنابراین در محیط مقاوم و پایدار است و ممکن است نسبت به بسیاری از ضدعفونی کننده ها مقاوم باشد. عفونت ممکن است توسط استنشاق یا خوردن ویروس ایجاد شود. معتقدند که این ویروس از طریق گلبول های سفید موجود در گردش خون پرنده بیمار به همه جای بدن انتشار مییابد. احتمال وجود ناقلین پنهان نیز وجود دارد.

نکتهٔ کلیدی گرد و غبار پرها روش اصلی انتقال و پایداری ویروس در محیط میباشد. گرد و غبار پرها ممکن است از طریق جریان هوای طبیعی و ظروف غذای آلوده، قفس ها، وسایل حمل و نقل پرنده، حشرات و لباس انسان پراکنده شوند.

دستگاه جوجه کشی طوطی

 

---

تشخیص علایم بیماری طوطی ها
بیماری های طوطی خانگی

---